Święta Bożego Narodzenia

Małgosia

Już kiedyś pisałam, że ten czas jest dla mnie wyjątkowo przyjemnym czasem. Uwielbiam celebrowanie Świat i wszystko, co jest z nimi związane, od przygotowań, przez wesołą bieganinę, aż w końcu po ten moment, gdy już się siedzi razem przy stole.

Ponieważ jednak o tym już było w zeszłym roku – pozwolę sobie na drobną „wspominkę”, która się ze Świętami też ciągle kojarzy.

Mam młodszego brata, różnica wieku między nami to cztery lata. Teraz jest już dorosłym, cudownym mężczyzną. Kiedy był mały, bardzo czekał na Święta, ale nie cieszył się całym gwarem ani niczym innym zbyt specjalnie, poza ubieraniem choinki. A najbardziej cieszył się tym, co pod tą choinką będzie dla niego. Co chwilę wyglądaliśmy przez okno, aby wypatrzeć pierwszą gwiazdkę i do tego momentu był zainteresowany Świętami z całych sił. Biegał jakby mu ktoś baterie zainstalował. Rozdawanie prezentów spod drzewka zawsze chyba trwało dla niego zbyt długo, ale kiedy już dostał wszystko, co do otrzymania było, rozpakowywał i oglądał błyskawicznie. Po tym, jak już rozpakował i pooglądał nie mijała długa chwila, padało pytanie: „Mamo, jedziemy do domu?”. 🙂 I tak było przez kilka lat z rzędu. Obserwowaliśmy jego radość z otwierania podarunków i odliczaliśmy, ile czasu minie do chwili zadania pytania :). Bo to znaczyło, że dla niego Wigilia trwa tylko do czasu, gdy dostał to, co było dla niego :).

Teraz, kiedy wspominamy to, zaśmiewamy się w głos. Nawet takie najdrobniejsze przypominajki sprawiają, że człowiekowi cieszy się paszczydło i dzięki nim dużo łatwiej jest przetrwać czas Świąt w tym miejscu. Na szczęście, mam zapas takich wspomnień i mogę z nich teraz korzystać, wydobywając je z zakamarków pamięci.

Kocham tego mojego młodszego „szajbniętego” braciszka najbardziej na świecie :). Właśnie choćby za takie rożnego rodzaju mniej lub bardziej głupkowate wspomnienia.

Fajnie jest, że bez względu na wszystko, dla mnie będzie po pierwsze zawsze jedynym braciszkiem pod słońcem, a po drugie – zawsze najmłodszym. 🙂

Jestem szczęściarą, że właśnie jego dostałam od życia…., bo braciszka to sobie wymarzyłam. Ale to już inna opowiastka… 🙂

Magda

Życzenia

Witam wszystkich Czytaczy bloga.

Chciałabym złożyć najszczersze życzenia z okazji zbliżających się Świąt, odbrobiny ciepła dzięki szczeremu uśmiechowi i radości w smutku dzięki ludzkiej miłości, a także nadziei na lepsze jutro w chwilach niepokoju.

Życzy Magda

Małgosia

 Jak chciałabym spędzić Święta

Na tak sformułowane pytanie ciśnie się cała masa różnorakich odpowiedzi.

Chciałabym przykładowo:

– pojeździć na nartach w górach

– ponurkować na Florydzie

– polecieć na księżyc

– psim zaprzęgiem zjeździć Alaskę

– ubierać choinkę na Marsie też bym chciała.

Najbardziej jednak na świecie chciałabym spędzić Święta w domu z mamą i wszystkimi swoimi bliskimi, choć to takie przecież banalne.

Dada

Z czym kojarzą mi się Święta

Święta to zapach choinki przyniesionej tydzień przed świętami. Ś.p. Babcia, która krzątała się w kuchni. Aromaty, które unosiły się aż do ulicy. Cukierki, które zamiast wisieć na drzewku ozdobnym wędrowały do mojego brzuszka. Mam takie zabawne wspomnienie: ja, taki mały kajtek, chowałam się pod stolik, a Dziadek mnie szukał.

Jeśli chodzi o moje wymarzone święta – to pragnienie, które nigdy nie zostanie spełnione – aby moja cała rodzina spotkała się przy jednym stole. Dążyłam do tego nie raz, ale nigdy się nie udało.

Tak więc, Kochani Czytacze, tego Wam w tym roku życzę. Bo cóż, że będzie pięknie stół zastawiony, choinka pod sufit, kupa prezentów „wymarzonych”, gdy siadasz do stołu i zdajesz sobie sprawę, że jesteś sam.

 

Życzę Wam małego stołu, skromnej choinki, ale za to całej rodziny. Ona wynagrodzi wszystko. Żadne bogactwa w święta nie zastąpią rodziny i miłości, która powinna być w każdym domu.

Tego Wam życzy Dada.

Naprawdę dobra nowina

Nie ma chyba weselszych spotkań niż świąteczne na oddziale zamkniętym w więzieniu dla kobiet w Areszcie na Grochowie. W małej świetlicy, na stojąco, blisko 30 osób składa życzenia, przytula się, śpiewa kolędy, smakuje potrawy, a przede wszystkim bardzo się cieszy. Jest energia, jest moc, jest dobra nowina. W tym roku Jan Bokszczanin, artysta muzyk, organista, przyszedł na spotkanie do więzienia z organami. Zaprosił go Darek Żukowski, nasz przyjaciel artysta – roślinnik. A w świetlicy, przypadkowo spotkaliśmy Sylwię, świetlicową, która ogarniała pomieszczenie po poprzednich zajęciach. I co się okazało? Że Sylwia potrafi grać na organach, bo skończyła szkołę muzyczną. Od razu powstał duet, który grał przez całe spotkanie nie tylko kolędy. Darek zaś uchylał drzwi i wypuszczał muzykę na korytarze. Artysta Andrzej Budek (Kotbury) obdarował Dziewczyny choinkami. Choinki z tektury, patent Budka, do samodzielnego złożenia, jak ulał do celi, w których świeżych drzewek być nie może. Dziewczyny będą je mogły pomalować, ozdobić, a potem przechować na płasko złożone do następnego roku. Fotografka Małgosia Brus i artysta Jacek Markiewicz przynieśli zdjęcia, które zrobili Dziewczynom podczas różnych imprez. A teraz obdarowali je odbitkami. Bliscy Dziewczyn dostarczyli nam poczęstunek. Był bigos, pierogi, sałatki, ciasta, kola i barszcz. Co prawda wszystko na zimno, ale naprawdę nikomu to nie przeszkadzało, było pyszne. Nasze Dziewczyny obdarowały nas pięknymi rękodziełami – kartkami z życzeniami i bombkami szydełkowymi. Dostaliśmy kwiaty i buziaki. Mieliśmy świąteczne obrusy, gałązki świerkowe, piękną złotą plastikową zastawę, a nawet świeczki. Wydawało się, że nie będzie końca rozmowom. Ale nie. Prawie pod koniec zaczęliśmy śpiewać kolędy bardzo głośno i bardzo wesoło. I pozowaliśmy do wspólnych zdjęć. A że świetlica naprawdę jest mała, trzeba było znaleźć jakieś dobre miejsce dla nas wszystkich. I to było śmieszne.

No a potem był obiad i musieliśmy się rozejść, każdy w swoją stronę, wrócić do rzeczywistości.

Ale moc pozostała z nami.

 Magda W.

Moja pierwsza Wigilia na Grochowie. Dziewczyny wszystkie były bardzo odświętne i przejęte. Nie wiem tylko, czy my nie byliśmy przejęci bardziej od nich. 🙂

Wspólne granie i kolędowanie, życzenia i uściski – dla mnie to było bardzo wzruszające i miłe. Szkoda, że nie spotkaliśmy się w pełnym komplecie i że to tak krótka trwało. 🙁

Dziewczyny, bardzo Wam dziękuję, to było dla mnie niezwykłe wydarzenie.

PS. To mój pierwszy w życiu wpis na bloga.

 Magda W. W.

Spotkanie świąteczne z Dziewczynami z Grochowa przypomniało mi, że w świętach może być jednak coś magicznego. I to było bardzo wzruszające.

 Monika R.

Moje refleksje z tego pouczającego spotkania są takie, że mam szczęście, że nie jestem na miejscu Dziewczyn, że wyjdę i wrócę do swojego ułożonego świata. A one biedne zostaną tam i tylko od czasu do czasu ktoś przyjdzie i będzie przerywnikiem w ich smutnym życiu. Ta Wilejka i smutna, i wesoła była. Bardzo mocno zapadła mi w pamięć historia dziewczyny bez oka. Taka zła bajka. Albo opowieść dziewczyny, której zostały jeszcze 2 lata i cierpi na niesamowitą nudę. Były też matki, które nie chciały składać życzeń wigilijnych swoim dzieciom przez radio, bo mówiły, że przecież były złymi matkami.

 Agi S.

W czasie takich spotkań widać wyraźnie, że nasze skupienie na własnych codziennych problemach jest bezsensowne. Przeszkadza cieszyć się prostymi rzeczami. Wystarczy towarzystwo sympatycznych i ciepłych ludzi, żeby się naprawdę dobrze poczuć. Nawet nie przeszkadza, że barszcz w plastikowym kubku jest zimny.

 Małgosia B.

Wigilijne spotkanie z dziewczynami z zamka ma dla nas i dla nich niezwykłe znaczenie. Jest to okazja, żeby spędzić wspólnie święty czas na wzajemnych życzeniach i radośnie, i to dosłownie. Dzisiaj, czy to zasługa muzyki, czy dzięki wzajemnej atmosferze dawania sobie prezentów i przekazywania życzeń, stał się cud. Dziewczyny zgodnym chórem, w uniesieniu śpiewały kolędy, czuło się atmosferę prawdziwych Świąt. To była wyjątkowa wigilia, taka prawdziwa z opłatkiem i emanującą wzajemną radością.

 Justyna D. Sz.

To było fantastyczne spotkanie, pełne namacalnej radości. Muzyki, która otwierała ludzi na siebie jeszcze bardziej. Wymiany dobrej energii i wiary w przyszłość, potrzebnej Dziewczynom, które tam zostają i nam, ludziom, którzy mogą wrócić do swoich spraw na wolności. My przynieśliśmy im to, co umiemy robić, to, co mogliśmy kupić. One obdarowały nas prezentami zrobionymi w warunkach, w których nie ma niczego i wszystkiego brak. W takich prezentach jest zawarta ludzka miłość.

 Beata M. B.

Święta to magiczny czas dla wszystkich. Zazwyczaj wigilie spędzamy, w domu, w rodzinnym gronie. Wczoraj jednak byłam na spotkaniu wigilijnym w zupełnie niezwykłym miejscu. W pełnym składzie Fundacji wraz z  przyjaciółmi zawitałyśmy na grochowskim zamku. Panowała naprawdę rodzinna atmosfera. Były potrawy wigilijne, opłatek, życzenia, prezenty. Śpiewaliśmy kolędy przy akompaniamencie organów, na których na cztery ręce grała jedna z osadzonych i zaprzyjaźniony z nami artysta – organista. Miejsce wydawać by się mogło zupełnie nieciekawe, a jednak tym bardziej zmuszające do refleksji i głębokiego wzruszenia. Dziękuje za to spotkanie.

 Ela W.

To była Wigilia pełna muzyki, życzeń, przysmaków, prezentów i niespodzianek. Przygotowało ją wiele osób – Dziewczyny z grupy blogowej, ich rodziny, przyjaciele. Nie wszyscy mogli wziąć w niej udział – tych nieobecnych pozdrawiam bardzo gorąco.

 Darek Ż.

To była naprawdę Dobra Nowina! Dziękuję wszystkim!!!

Redakcja

Święta już tuż tuż

Powoli udziela się świąteczny klimat, czuć już magię w powietrzu, ludzie dookoła zaczynają mówić tylko o tym – o Świętach Bożego Narodzenia. Fajnie naprawdę, pomimo że jestem tutaj, to się cieszę, że święta już za pasem.

Uwielbiam dzielić się opłatkiem: ten trzask łamanego opłatka, spojrzenie prosto w oczy i wypowiedzenie najszczerszych życzeń z głębi serca – kocham to. W tym miejscu robię to na widzeniu z moimi bliskimi  , z Wujkiem i przyjacielem. Dzielę się też opłatkiem z ludźmi, którzy przychodzą do nas z Fundacji “Dom Kultury”.
Może to trochę za wcześnie, ale już teraz chciałabym życzyć wszystkim Czytaczom bloga wszystkiego co najlepsze. Spokojnych i radosnych Świat Bożego Narodzenia.
Aneta

Pożegnanie Wali

 

Walentiny nie ma już w zespole blogowym, w więzieniu na Grochowie, na świecie…

Była w naszej grupie niespełna dwa lata. Skupiona, stonowana, zawsze bardziej nastawiona na słuchanie niż wypowiadanie się, życzliwa i sumienna.

Marzyła, żeby nauczyć się języka niemieckiego, zdążyła już zgromadzić materiały.

Ostatnio napisała piękny tekst na bloga o swojej ojczyźnie, Rosji i o Petersburgu.

W sierpniu pisała, że chciałaby się schować pod płaczącymi gałęziami brzozy i zapomnieć o wszystkich codziennych troskach.

Nikt nie pomyślał, że to stanie się tak szybko…

Żegnamy Cię, Walentino.

Redakcja