Właścicielem i wydawcą bloga eWKratke jest Fundacja Dom Kultury.
Pierwszy dzień na „półotworku”. Cieszą nas sąsiedzkie odwiedziny i chętnie pożyczamy papierosy, kawę, koperty, znaczki. Przez kolejne dni te same osoby z wizytą o jeszcze jednego papierosa, jeszcze jedną kawę.
Dziewczyny pierwsze „zatrybiły”. – Nie mamy papierosów, kawy też!
Nie palę, ale kawę mam. Znowu przeszłam obojętnie obok żebrzącego?
Majka
Właścicielem i wydawcą bloga eWKratke jest Fundacja Dom Kultury.
Moje pobudki nie należą do najmilszych. Po przebudzeniu widzę cztery ściany i zielony kolor dookoła. Może wam się wydaje, że to nic strasznego, ale dla mnie każde przebudzenie ze snu jest traumą. Te niby nic nieznaczące rzeczy czy kolory, które widzę każdego ranka, wywołują u mnie negatywne uczucia. Złość na samą siebie, że tu jestem, smutek, żal, tęsknotę za domem i gniew na wszystkich dookoła (współosadzonych i SW), że znowu muszę ich oglądać!
Na zielono są pomalowane nasze metalowe, piętrowe łóżka i szafki. Mówią, że zieleń to kolor nadziei i że ma właściwości kojące. Bzdura! Dla mnie kolor zielony to kolor mojego zniewolenia i nieszczęścia. Z niczym innym on mi się nie kojarzy. Po każdym smutnym dla mnie przebudzeniu, które niesie za sobą gorycz, smutek i niezadowolenie, Pokrzepiam się widokiem fotografii moich najbliższych. W momencie, gdy patrzę na zdjęcia moich dzieci i rodziny, odchodzi mi złość. To oni dają mi siłę i motywację. To dla nich muszę przetrwać każdy kolejny dzień. I to dzięki nim odpędzam te złe emocje każdego poranka.
Drzazga
Właścicielem i wydawcą bloga eWKratke jest Fundacja Dom Kultury.
Co robiłam na początku wakacji jak byłam jeszcze w szkole?
Jak byłam uczennicą to wakacje były dla mnie czymś w rodzaju prezentu, lub wygranej szóstki w totka. Początki wakacji były pełne radości i śmiechu. Zaczynało się planowanie wyjazdów nad morze, w góry lub na Mazury.
Jeśli do wyjazdu było jeszcze trochę czasu, to ten czas spędzałam aktywnie i radośnie z przyjaciółmi lub rodziną. Robiliśmy wypady nad wodę, jeździliśmy na rowerach, biegaliśmy po lasach, graliśmy w podchody. Robiłam same miłe rzeczy, na które miałam ochotę i do niczego nie musiałam się zmuszać.
Każde wakacje i ich początek wspominam z uśmiechem. Nawet te komary, które mnie wiecznie gryzły i poparzenia słoneczne wywołują u mnie uśmiech.
Drzazga
♦
O rany! Przeszukuje głowę, co robiłam? Co robiłam? Czy miałam nadmiar wolnego czasu? Na pewno. Cieszyłam się spotkaniami ze znajomymi. Wyczekiwałam wyjazdu na kolonie. Biegałam po mieście robiąc zakupy. Byłam wiecznie zajęta, szczęśliwa, pełna optymizmu i wiary, że świat stoi przede mną otworem.
Kiedy to wszystko zgubiłam?
Bella
♦
Po pierwsze, to najbardziej pamiętam, że jak trenowałam koszykówkę, to wakacje już miałam zaplanowane. Czekałam po prostu, kiedy będzie termin wyjazdu na obóz sportowy i tyle. Mama zajmowała się zakupem potrzebnych rzeczy.
Po drugie, to nie wszystkie wakacje miałam zorganizowane. Jak rodzice byli razem, i to jest jakiś paradoks, nie wyjeżdżaliśmy razem. Ewentualnie ja z mamą. Bywały wakacje, że siedziałam w domu całe dwa miesiące i jakoś też zleciało. Jeździłam na basen „Wisłą” i było dobrze.
Nie pamiętam nic szczególnego, co robiłam na początku wakacji. Chyba zwyczajnie czekałam na zaplanowane wyjazdy, albo na to, co przyniesie dzień.
Pełnoletnia
♦
Trudne pytanie…
Otóż nic szczególnego. Zaraz jak tylko skończył się rok szkolny, jeśli chodzi o mnie, to się czasem nudziłam. Część wakacji spędzałam u swoich dziadków na wsi, część na koloniach szkolnych. Końcówka wakacji to standard, czyli zakup podręczników i innych potrzebnych akcesoriów.
Chcę powiedzieć o rzeczy, która tuż przed rozpoczęciem roku szkolnego doprowadzała mnie do szału. Biegałam po sklepach za juniorkami, które były obowiązkowym obuwiem w szkole.
Kiedy chodziłam do szkoły to panowała komuna. Zasady, które nas, jako dzieci obowiązywały były zupełnie inne niż teraz. Uważam, ze teraz jest dużo więcej luzu, ale też więcej pomocy szkolnych. I to dostępnych.
Barbarka
♦
Na początku wakacji zawsze przychodziła ulga, że to koniec nauki i mam przed sobą całe dwa miesiące beztroskiego czasu zabawy oraz wypoczynku. Potem przychodził czas na pakowanie walizek na kolonie i frajda z możliwości wypoczynku nad wodą lub w górach.
Jeszcze jedna rzecz, jaką sobie przypominam z początku wakacji, to chwalenie się świadectwem i promocją do następnej klasy.
Kicia
♦
Na początku wakacji razem z koleżankami odpuszczałyśmy sobie szkołę. Odpuszczałyśmy szkołę, lekcje. Czyli wakacje zaczynały się trochę wcześniej. Zajęcia nie były już takie, że trzeba było się uczyć i pilnie słuchać. Często też chodziłyśmy na wagary.
Madlenn
Właścicielem i wydawcą bloga eWKratke jest Fundacja Dom Kultury.
Przede wszystkim zacznijmy od tego, że obecnie tu, gdzie jesteśmy – np. pod celą 5 osób, kibelek i umywalka – niestety jest to rzecz nierealna, żeby ktokolwiek z nas w dni upalne, gdzie temperatura przekracza 30 stopni Celsjusza, w oknach blindy (zatem bardzo ograniczony dostęp powietrza), więc siedzimy pod celą i łapiemy oddech jak ryby w wodzie. Jest bardzo gorąco i duszno.
Barbarka
♦
Prysznic mamy tylko dwa razy w tygodniu, środa i niedziela. Człowiek się cieszy, jak są te dwa dni, ale nie zawsze to jest fajny prysznic – bo słabe ciśnienie. Gdyby większy był kącik sanitarny w celi, to wchodziłabym w miskę i oblewała się z drugiej, robiłabym „Titanica” i już. A tak to: w gorące dni miska zimnej wody i stopy do niej – super sposób na ochłodzenie. Ja noszę morką bandankę jako opaskę na głowie. I robię mini „Titanica” – spłukuję się gąbką z wodą.
Pełnoletnia
♦
Upał i skwar lejący się z nieba. A do środy, czyli prysznica, jeszcze dwa dni. No, trzeba radzić sobie sposobem. Chłodna woda z butelki daje lekkie ochłodzenie, choć to marny substytut łaźni. Pomimo iż mam zaledwie 156 cm wzrostu, umywalka pod celą wzbrania się przed możliwością zanurzenia mnie całej w sobie, tak więc na raty: twarz, ręka, pacha, pierś. A nogi w miskę? Błeee… Pozostaje nadzieja, dotrwanie do wspomnianej środy. Oczywiście, o ile na łaźni woda będzie lecieć, a nie kapać.
Pik
Właścicielem i wydawcą bloga eWKratke jest Fundacja Dom Kultury.
Samo więzienie nie jest aż tak trudną rzeczą, jak to sobie łatwo można wyobrazić. Wiadomo, że to nie hotel SPA, lecz kara za popełnione wykroczenie łamiące prawo. Ja jestem w stanie przystosować się do danej sytuacji i miejsca, w którym się znajduję, tak po prostu mam od zawsze, a w szczególności poza murami, tak więc nie samo więzienie i warunki w nim panujące mnie przerażają, ale ludzie, których tu spotkałam.
Z moich dotychczasowych obserwacji wynika, że co drugi lub trzeci osadzony to narkoman lub ćpun. Ci ludzie są specyficzni, rzadko się zdarza, że osoby te są zdrowe, bo w większości to HCF lub HIV i inne różnego rodzaju choroby, zarówno skóry jak i innych partii ciała. Ponieważ te osoby nie są izolowane od pozostałych więźniów, uważam na to w szczególności, a w chwili obecnej doprowadziłam swoje zachowanie i ostrożność do perfekcji.
Dosyć też daje w kość rozłąka z najbliższymi, w tym przypadku rodzina, znajomi z pracy i w ogóle ludzie nam bliscy. Mózgi nasze nie funkcjonują do końca tak jak w normalnym życiu, zdarzają się zaniki pamięci i wiele innych zachowań, takie jak lęki bez przyczyny itp.
Zdarzają się również obawy, że nigdy już chyba nie wyjdę z tego piekła.
Ale są też dni, kiedy zaczynając nowy dzień, po prostu od rana, tak jak w piosence, mam dobry humor.
Barbarka
Właścicielem i wydawcą bloga eWKratke jest Fundacja Dom Kultury.
W ciągu dwóch i pół tygodnia trzecie przenosiny. Na celi nowe dziewczyny. Po raz kolejny skulam się w sobie, za chwilę zniknę – i tak jest dobrze. W końcu wyciągam rękę:
– Majka – mówię nie swoim głosem.
Fajnie, gdyby wystarczyło te „Majka”, ale trzeba będzie się powoli „odkulić”. Notuję w pamięci zachowania dziewczyn – nie wprowadzaj swoich przyzwyczajeń, powtarzaj za dziewczynami ich gesty, ich zachowania. I na Boga, nie zapomnij zapytać, co ci wolno, a czego nie. Jeżeli nie zacznę wychodzić z tej skorupy strachu to na pewno zniknę!
– Jaki masz zarzut: forsa, przekręt? – pada bezceremonialne pytanie
– Fałsz intelektualny.
– A co to takiego?
Zaczynam wyjaśniać i nagle czuję, że powoli przestaję być tylko imieniem Majka.
Majka
Właścicielem i wydawcą bloga eWKratke jest Fundacja Dom Kultury.
Jedne z zajęć blogowych poświęciliśmy problemowi korupcji. Dyskutowaliśmy o różnych obliczach korupcji. O korupcji politycznej, biznesowej i zwykłej, takiej przyziemnej. Rozmawialiśmy też o konsekwencjach „dawania w łapę”. Tych krótkotrwałych i tych ciągnących się latami a także o sposobach zwalczanie korupcji.
W trakcie zajęć powstały krótkie teksty z przemyśleniami uczestniczek. Publikujemy je w dwóch odcinkach.
♦
Samą korupcję należałoby skrytykować, ale też wszystko, co za nią idzie. Osobiście nie dotyczy mnie korupcja, bo ani nigdy nie proponowałam, ani nie otrzymałam. Chyba, że czegoś nie pamiętam.
Gdybym miała się prywatnie wypowiedzieć, to jakoś szczególnie nie dziwi, nie zaskakuje mnie, że do czegoś takiego dochodzi. Nie będę się wypowiadać o grubych sprawach biznesowych, tylko pochylę się nad szarą rzeczywistością.
Gdyby zapłacenie coś pomogło, przyspieszyło albo uratowało życie, to każdy zapłaci. Każdy się ratuje i wtedy nie wydaje mu się to niesmaczne. Widzimy to, robimy to samo. Jeśli jeszcze spotykamy się z przychylnością z drugiej strony, nie grozi nam kara, tym bardziej po to sięgamy.
Wiem jedno, brzydzi się tym tylko ten, kogo nie złapali.
Pełnoletnia
♦
Jest to jedyne określenie, które dotyczy wszystkich i wszystkiego, a już szczególnie, jeśli chodzi o nasz kraj. W Polsce dotyczy przede wszystkim urzędów, ale i szkół i uczelni. Trzeba zapłacić żeby dostać dobrze płatną pracę, żeby zdać egzamin, zdać do następnej klasy.
Przed wyrokiem wprawdzie sama dawałam, żebym mogła cokolwiek załatwić, szczególnie w urzędzie. Osobiście myślę, że w naszym kraju ciężko jest niekiedy funkcjonować bez takiej formy podziękowania.
Barbarka
♦
Wszystko i wszystkich można kupić, to tylko kwestia ceny. Korupcja była jest i będzie. Każdy gdzieś się z nią spotkał, spotyka, bądź jest jej bezpośrednim inicjatorem.
Gdzie jest pies pogrzebany? Proste, w grubości portfela, bo ten, ta taki, siaki, owaki nachapał się tyle, ma to i jeszcze tamto, a ja mam ochłapy. I piszemy donosik. Jeśli sprawa nas bezpośrednio dotyczy, to to już nic złego.
Dla mnie korupcja to hydra, której nigdy łba nie utniemy. No chyba, żeby ją zalegalizować, na zasadzie klin, klinem.
Ela
Właścicielem i wydawcą bloga eWKratke jest Fundacja Dom Kultury.
Podaj dalej
Czego jest po tej stronie najwięcej? Nie, nie! Nie złodziei, nie oszustów, nie morderców – choć tych wszystkich coś łączy. Nie jest to też jedna cela, spacerniak czy miejsce pracy.
Każdy tutaj za „coś” trafił. Każdy „coś” po tamtej stronie zostawił – może nawet już stracił. Każdy próbuje przetrwać, nie zwariować, walczyć. Jeden płacze, drugi krzyczy, ten się cieszy z widzenia, tamten z wypiski, ktoś tęskni za dziećmi, ktoś za żoną/mężem. Po swojemu każdy skreśla dzień i po swojemu wita kolejny.
Tu też jest życie i rodzą się fajne pomysły, może nie tak ogromne jak na wolności, ale zawsze warto choć podczepić się do tego ogromu. Coś od siebie dodać, uśmiechnąć się, że może pierwszy raz się robi coś dobrego? Dobrego – nie dla siebie.
Bardzo małą grupę interesuje więzienie od środka. Jeśli to nie studenci resocjalizacji, to najszybciej będzie to ktoś z Fundacji Dom Kultury lub osoba, która z tą Fundacją będzie chciała wejść.
No i teraz tak się zastanawiam, czy studenci na pewno interesują się więzieniem. My, a nie temat do pracy, którą trzeba napisać – no może temat, ale nie jedynie.
Osobiście poddałam się kilka razy takiej serii pytań i nigdy później już tej osoby nie widziałam. Ankiet wypełniłam też kilkadziesiąt, a zainteresowanie mną jako osadzoną odczułam tylko ze strony ludzi związanych z Fundacją, z blogiem eWKratke.
Pamiętam taką sytuację – to było jakieś 4 lata temu, jak mnie coś „walnęło” w głowę podczas oglądania reklam Szlachetnej Paczki. Pomyślałam wtedy – dlaczego by nie zrobić czegoś dla tej Paczki? Rozejrzałam się po czteroosobowej celi, w której wtedy przebywałam. Trzy leżały, czwartacoś przy stole pisała – masakra! Zapytałam tak ogólnie, co by dorzuciły do takiej paczki, jakby mogły coś zrobić od siebie. I pierwsze co usłyszałam, to „łatwo ci mówić, jak robisz na szydełku i te swoje bransoletki”. Łatwo się nie mówi, ale pomysł przyszedł łątwo. Faktycznie bardzo lubię robić przeróżne bransoletki. Kiedyś to były moje jedyne prezenty dla bliskich lub gości zaproszonych przez Fundację. Tym mogłam podziękować. Na szydełku to tak trochę robię – ale to było TO!
Padło, że można robić czapki i szaliki – to każdemu można do paczki dorzucić.
Schody zaczęły się już na następny dzień. Stopień pierwszy – dowiedziałam się, że trochę późno się obudziłam. Stopień drugi: czy ja w ogóle znajdę chętnych do współpracy przy tym. Stopień trzeci: Szlachetna Paczka to potrzeby danej rodziny, np. pralka, kurtki, żywność… A z racji posiadanego materiału – chciałam z dziewczynami właśnie czapki robić.
Wtedy byłam zatrudniona na terenie jednostki i nie chodziłam na zajęcia organizowane przez Fundację Dom Kultury, ale miałam kontakt z dziewczynami, które chodzą i przekazałam Fundacji swój pomysł. Dowiedziałam się, że to wypali i gdzieś to się na bank przyda – choćby do domu dziecka. Pierwsze wsparcie dostałam od Justyny z Fundacji. Kolejne od dziewczyn. Zgłosiły się trzy, dwie ode mnie z celi plus ja, jedna ze strefy spacerowej. W międzyczasie świetlicowa i kalifaktorki przy posiłkach pytały, kto umie i chce robić. Dołączyło kolejnych siedem. Były dni, że codziennie przy posiłku ode mnie szła wełna, a wracał szalik lub cały komplet! Wszyscy o tym wiedzieli i na to nam pozwalali. Na koniec Fundacja od nas to wzięła i przekazała Liceum Bednarska. Młodzież dodała czapki i szaliki do przygotowywanych przez siebie paczek.
Początek akcji był ciężki – jak z tym ruszyć. trochę się śmiali, trochę powątpiewali, ale my naprawdę chciałyśmy to zrobić!
Gdyby nam coś podpowiedzieć, zaproponować, by więźniowie mogli w czymś fajnym brać udział, w czymś pomóc, to może być z nas pożytek, proszę mi wierzyć!
Dla dobra ogólnego nie jest istotne, kto zrobił szalik czy dał po dziecku kurtkę. Nie istotne jest, kto na to wpadł, a nawet nie jest ważne, że ktoś to zrobił jeden raz – najważniejsze jest, że doszło do tego jednego razu!
Po tamtej stronie ludzie mają tyle obowiązków, niektórzy są zaganiani i wpłacają pieniądze na stowarzyszenia, inni dają 1 procent podatku, na tego typu pomoc znajdzie się chwilę, żeby zrobić coś dobrego.
Czas – to jest to, czego tutaj mamy najwięcej!
Gdyby znalazł się pomysł na dobre jego spożytkowanie – czekamy!
Pełnoletnia
Właścicielem i wydawcą bloga eWKratke jest Fundacja Dom Kultury.
Starzec
Dawno, dawno temu w strasznie ciemnej jaskini mieszkał Starzec. Wszyscy ludzie z pobliskiej wioski bardzo się go bali. Chodziły różne legendy o nim. Jedni mówili, że zamienia ludzi w nietoperze, które w nocy polują dla niego i przynoszą mu pożywienie. Wszyscy omijali ciemną jaskinię i nikt tam się nie zbliżał. Ludzie woleli do miasta chodzić okrężną drogą, niż przejść na skróty koło jaskini Starca.
W wiosce żyła dziewczynka, która miała na imię Zuzia. Była ulubienicą wszystkich mieszkańców, choć czasami potrafiła psocić i nie zawsze słuchała mamy. Zuzia miała piękne blond warkocze i śliczne niebieskie oczka. Te jej oczy były tak niebieskie jak ocean. Nikt nigdy nie umiał się gniewać na Zuzię, bo gdy patrzyła tak uroczym spojrzeniem, to wszystkim od razu miękło serce.
Mama Zuzi powtarzała jej często, że ma się nie zbliżać do jaskini Starca. Straszyła, że Starzec zamieni ją w nietoperza. Zuzia nie bardzo tego słuchała i często po kryjomu zbliżała się do jaskini. Jednak nigdy nie było w niej tyle odwagi, by wejść do środka.
Pewnego dnia mama wysłała Zuzię do miasta po zakupy. Zuzia jak zwykle poszła drogą na skróty koło jaskini. Tym razem w ciemnościach zobaczyła dziwną postać, która wydawała z siebie żałosne dźwięki. Trochę się przestraszyła i cofnęła, ale jej ciekawość była większa niż strach. Kiedy zbliżyła się do jaskini, usłyszała, że są to straszne jęki. Postać przypominała wielkiego nietoperza. Ciekawość dziewczynki była tak duża, że nawet nie zauważyła, kiedy znalazła się w jaskini w środku. Postać – nietoperz zbliżała się do niej dziwnym krokiem. Ze strachu Zuzia tak zdrętwiała, że nie byłą w stanie uciekać. Kiedy postać była już bardzo blisko, okazało się, że to nie jest żaden nietoperz, a tylko mały staruszek, siwy, z długą brodą i bujną czupryną.
Starzec powiedział:
– Podejdź do mnie, moje dziecko.
Zuzia choć bała się nadal, podeszła.
– Jęczę tak strasznie, bo strasznie boli mnie noga. Wywróciłem się i chyba jest złamana. Wiem, jakie legendy o mnie chodzą w wiosce. Wierz mi, że to wszystko nieprawda. Nietoperze są moimi jedynymi przyjaciółmi, lecz nigdy nikogo w nietoperza nie zmieniłem.
Starzec zapytał, jak dziewczynka ma na imię. Kiedy powiedziała, że Zuzia, on powiedział, że się nazywa Mieczysław i spytał, czy ma ochotę na naleśniki z jagodami. Zuzia już bardzo zgłodniała i z chęcią przyjęła propozycję.
Wzięła Starca pod rękę i pomogła mu iść i zniknęli w ciemnościach jaskini. Okazało się, że Starzec ma bardzo przytulne mieszkanko, w którym wszędzie wisiały zdjęcia dziewczynki bardzo podobnej do Zuzi. Mieczysław poczęstował Zuzię naleśnikami z jagodami i zaparzył herbatę. Gdy usiedli Zuzia zajadała się naleśnikami, a Starzec opowiadał, dlaczego postanowił zamieszkać w jaskini. Jego historia była bardzo smutna. Okazało się, że Mieczysław miał córeczkę, która miała na imię Amelka. Jego żona, którą bardzo kochał, umarła przy porodzie. Mieczysław został sam z córeczką. Bardzo się kochali i byli szczęśliwi. Pewnego dnia Amelka znikła. Mieczysław szukał jej wszędzie, przez wiele miesięcy i nie znalazł. Strasznie się załamał i nie chciał z nikim rozmawiać. Postanowił, że zamieszka w jaskini. Jego ból po stracie córeczki był tak wielki, że nie umiał sobie z nim poradzić. Jedynymi jego towarzyszami życia były nietoperze, które mieszkały z nim w jaskini. Twierdził, że tylko one rozumieją jego ból.
Zuzia płakała słuchając historii Mieczysława. Starzec rzekł:
– Widywałem ciebie tu często, ale nie chciałem cię przestraszyć, żebyś nie przestała tu przychodzić. Tak mi się miło na ciebie patrzyło, bo jesteś taka podobna do mojej Amelki.
Zuzia zaproponowała, żeby Mieczysław poszedł z nią do wioski. Jej mama była lekarką i mogłaby mu pomóc, wyleczyć chorą nogę. Mieczysław się zgodził. Poszli razem do wioski.
Wszyscy ludzie dziwili się, z kim Zuzia idzie, bo tak naprawdę nie znali Mieczysława. Mama Zuzi też się bardzo zdziwiła. Zuzia opowiedziała jej historię Starca i mama też się bardzo wzruszyła.
Mama Zuzi zajęła się chorą nogą Mieczysława i zaoferowała, by Starzec został z nimi do czasu, póki noga się nie zagoi.
Wieść po wiosce szybko się rozniosła. Wszyscy wiedzieli, że Zuzia przyprowadziła Starca mieszkającego w jaskini. Ale gdy tylko usłyszeli smutną historię Mieczysława, wszyscy mieszkańcy bardzo mu współczuli i byli dla niego bardzo mili. Nikt już się go nie bał. Skończyły się dziwne opowieści o Starcze, który zamienia ludzi w nietoperze.
Mieczysław i Zuzia bardzo się zaprzyjaźnili i kiedy przyszedł czas rozstania, dziewczynka strasznie się smuciła. Noga Mieczysława była już zdrowa i on sam chciał wrócić do swojej jaskini. Obiecali sobie, że będą się nadal przyjaźnić i Zuzia będzie często przychodzić do Starca na wspaniałe naleśniki z jagodami. I zresztą nie tylko Zuzia, bo cała wioska zaczęła chodzić do miasta już drogą na skróty. Zawsze wszyscy, jak szli na zakupy, to wstępowali do Mietka na naleśniki i herbatę.
Już nikt się nie bał ani jaskini, ani Starca.
Magda
Drogi Użytkowniku/Droga Użytkowniczko http://ewkratke.
Informujemy, że zgodnie z art. 13 ust. 1 i ust. 2 ogólnego rozporządzenia o ochronie danych osobowych z dnia 27 kwietnia 2016 r. (RODO):
1) administratorem Twoich danych osobowych jest Fundacja Dom Kultury z siedzibą w Warszawie,
2) Twoje dane osobowe przetwarzane będą w celu realizacji usługi dostępu do http://ewkratke.fundacjadom
3) odbiorcą Twoich danych osobowych będzie Fundacja Dom Kultury, do której składać będziesz wnioski lub oferty za pośrednictwem systemu http://ewkratke.fundac
4) Twoje dane osobowe nie będą przekazywane innym podmiotom, nie będą również wykorzystywane w celach marketingowych, chyba że wyraziłeś/wyraziłaś na to odrębną zgodę,
5) Twoje dane osobowe będą przechowywane przez okres komunikowania się z http://ewkratke.fundacjadomk
6) posiadasz prawo dostępu do treści swoich danych oraz prawo ich sprostowania, usunięcia, ograniczenia przetwarzania, prawo do przenoszenia danych, prawo wniesienia sprzeciwu,
7) masz prawo wniesienia skargi do PUODO gdy uznasz, że przetwarzanie Twoich danych osobowych narusza przepisy ogólnego rozporządzenia o ochronie danych osobowych z dnia 27 kwietnia 2016
Właścicielem i wydawcą bloga eWKratke jest Fundacja Dom Kultury.
W Areszcie Śledczym Warszawa Grochów, Fundacja Dom Kultury prowadzi zajęcia przygotowujące kobiety do wolności. Projekt Rozgwiazda Edukacji i Rozwoju realizowany jest z grantu TransferHUB – od edukacji do zatrudnienia. Jedna z uczestniczek zajęć przedstawiła swoje zamierzenia w formie listu do mamy.
Piszę do Ciebie list, bo inaczej nie mogę Ci tego powiedzieć. Pamiętasz, pytałaś się mnie ostatnio, co zrobię po opuszczeniu więzienia, a ja wtedy nie umaiłam odpowiedzieć Ci na to pytanie. Teraz mogę Ci na nie odpowiedzieć.
Miałam tu dużo czasu na przemyślenie tego. Obiecałam już sobie, że po powrocie na wolność nie będę się lenić. Zamierzam znaleźć pracę może być nawet przy sprzątaniu lub jak sama mi sugerowałaś, w tej fabryce cukierków.
Wiem, że zawsze mogę u Was mieszkać, ale po jakimś czasie chciałabym się usamodzielnić. Odłożyć sobie trochę pieniędzy i wynająć coś dla siebie. Zamierzam też odbudować więzy z dziećmi, które straciłam przez pobyt w tym miejscu. Mam zamiar skorzystać też z pomocy psychologa lub psychoterapeuty i poukładać te moje życie, żeby już tu nie trafić.
Twoja córka, Edyta
